هیچ کس ذاتا ناتوان نیست، درون مغز همگی ما قهرمانان خفته ای وجود دارد که معمولا تا پایان زندگی در خواب می مانند چرا که ما از درصد اندکی از تواناییهای مغزمان استفاده می کنیم. مهارت استفاده کردن از سهم بیشتری از تواناییهای مغز نیاز به آموزش دارد. چیزی نیست که با چند شعار انگیزشی حاصل شود. من در آموزشهای اخیرم سعی کرده ام به تنظیمات اساسی و کمتر گفته شده که برای توانمندتر شدن مغز لازم هستند بپردازم. برای مثال رجوع شود به: بحث در باره نور آبی و یا مبحث خواب.
اکنون قدری عمیقتر به دنیای مغز قدم می گذاریم و با یک باگ مغزی بزرگ و همه گیر آشنا می شویم: درماندگی آموخته شده.
درماندگی آموخته شده(learned helplessness) یک واقعیت معروف دنیای ذهن و رشته های مرتبط یا آن مثل روانشناسی است. سرکوب پیوسته خواسته های ما به مغزمان ''بن بستها" را می آموزد. البته برای زندگی اجتماعی مطلوب مغزها باید یک سری بن بستها و خط قرمزها را یاد یگیرند که در اینجا با اصطلاح "تاب آوری" از آنها یاد می کنیم اما همین توانایی مغز برای یادگیری خیلی وقتها منجر به یاد گرفتن عمیق"ضعف" و "ناتوانی" و "نا امیدی" می شود. مثل دانش آموزی که باور کرده توانایی ذهنیش در حد یک دانش اموز پایین یا متوسط است و یا ورزشکار جوانی که باور کرده است که همیشه یک ورزشکار رده متوسط باقی می ماند و استعدادی برای پیشرفت بیشتر ندارد و صدها مثال دیگر.
حال چگونه مغز رفتار می کند و اصولا چگونه رفتارها را یاد می گیرد؟
در واقع قسمت بزرگی از رفتار ما تحت تاثیر لایه های پایینتر مغز انجام می شوند و تقریبا جنبه اتوماتیک دارند. خیلی از آموخته های عمیقتر که رفتارهای ما را کنترل می کنند از دسترس خود آگاه ما خارج هستند. این آموخته ها گاها اطلاعات غلطی هستند که ما بر مبنای آنها زندگی می کنیم، بدون اینکه بصورت شفاف آنها را بدانیم و بشناسیم.
در ویدئو زیر دکتر فرهاد عمادی متخصص مغز و اعصاب شما را با درماندگی آموخته شده آشنا می کند.
در همین راستا مشاهده مطالب زیر توصیه می شود:
استفاده از بخشی یا تمام مطالب این وبسایت با ذکر منبع بلامانع است.