منشا انرژی، درون مغز ماست. همانگونه که اگر از عضلاتتان استفاده نکنید آنها تحلیل می روند اگر مرتب از مغزتان انرژی طلب نکنید بتدریج توانایی تولید انرژی آن کاسته می شود، چیزی که به آن افسردگی می گوییم و از محصولات تکنولوژی است.
شما در بسیاری از موارد بواسطه ابزارهایی که در دسترس دارید، تلاش کمتری برای یافتن پاسخهای مورد نیازتان می کنید و به نوعی مغز شما "فست فودخور" شده است. اما قضیه صرفا به اینجا ختم نمی شود. مشکل بسیار بزرگتری وجود دارد به اسم اعتیاد. امروز اغلب آدمها معتادند. خیلی ها زمانی را که باید به ورزش، تعامل با خانواده و دوستان، فعالیتهای هنری، مطالعه و تمرین بگذرانند با گشت و گذار در اینستاگرام و فضای مجازی هدر می دهند. در واقع نمی توانند لذت جزیی اما سریع الوصول نت گردی را با لذت عمیقتر ولی دیر رس کارهای دیگر جایگزین کنند.
در این ویدئو دکتر عماد در باره ایراداتی صحبت می کند که نهایتا مغز شما را تنبل می کند.
افرادی که نمی توانند تمایل مغزشان برای لذتهای آنی را کنترل کنند، دائماً عقب می مانند. مطالعه معروف مارشمالو تقریباً ۵۰ سال پیش در استنفورد انجام شد، تأثیر عمیقی که کنترل تکانه های آنی بر دستاوردهای بعدی دارد را نشان می دهد.
در این مطالعه، کودکان ۴ ساله در اتاقی نگه داشته شدند. همراه آنها یک دستیار بود که برایشان مارشملو ها را روی میز گذاشته بود، به بچه ها گفته شد که دستیار باید یک کار را انجام دهد و از اتاق بیرون خواهد رفت. همچنین به آنها گفته شد که می توانند یک مارشملو را بخورند، اما اگر بتوانند تا بازگشت دستیار صبر کنند، می توانند دو مارشمالو بخورند. دستیار تقریباً ۱۵ دقیقه اتاق را ترک کرد و پاسخ بچه ها تحت نظر بود. برخی از کودکان به محض خروج دستیار از اتاق، مارشملو را خوردند، در حالی که بقیه درجات مختلفی از خویشتن داری نشان دادند.
عملکرد اجتماعی و تحصیلی این کودکان در دوره نوجوانی مورد ارزیابی مجدد قرار گرفت. کودکانی که در مهار انگیزه خوردن فوری یک مارشملو بهتر عمل می‌کردند، در دوران نوجوانی انعطاف‌پذیرتر، با اعتماد به‌نفس‌تر و قابل اعتمادتر بودند. علاوه بر این، آنها دانش‌آموزان موفق‌تری بودند و حتی در آزمون ورودی کالج نمره بالاتری کسب کردند. نمرات ازمون ورودی کالج برای کودکان تکانشی تر تقریباً ۱۰۰ امتیاز کمتر از کودکانی بود که می توانستند صبر کنند.
واضح است که توانایی سرکوب میل به گرفتن پاداش فوری با رفتارهایی مرتبط است که تأثیر عمیقی بر زندگی فرد دارد. به نظر می رسد کسانی که می توانند رضایت را به تاخیر بیندازند و تکانه های خود را کنترل کنند، در درازمدت به دستاوردهای بیشتری می رسند.
قصه اینگونه رقم می خورد. شما به جایزه بسیار کوچک اما زودحاصل که انرژی ذهنی ناچیزی می برد بسنده می کنید. مثل دیدن یک ویدئو لایف استایل در اینستاگرام. بتدریج که پیش می روید آنقدر مغزتان، کم انرژی تولید کرده است که دیگر قادر نیست انرژی مورد نیاز برای انجام کارهای سخت تر را( مانند ورزش، یادگیری موسیقی)ایجاد کند. در این شرایط مثلا اگر مجبور به ورزش کردن شوید مانند این است که شما را وادار به خوردن یک غذایی کنند که از طعم آن متنفرید!
اما نکته امیدوارکننده این است که مغز شما قابلیت تغییر دارد. چیزی که به آن نوروپلاستیسیتی می گوییم و شما با تمرین کردن قادر خواهید بود توانایی تولید انرژی سابق خود را بازیابی کنید و آن را ارتقا دهید.
اشتراک گذری این مطلب در واتساپ