این روزها، روزهای سختی است. مشکلات معیشتی و هر روز بی ارزش تر شدن همان پول  ناچیزی که اغلب مردم به زحمت در می اورند از یکطرف و اوج برداشتن ویروسی قاتل که خوب می دانیم چه ذات بیرحمی دارد...این یعنی یک مصیبت فرسایشی!
دویست سال پیش *وبا* هزاران ایرانی را کشت و قحطی وسیعی بوجود آورد، همه گیریهای میکروبی در طول تاریخ بارها فاجعه خلق کرده اند...طاعون بارها به سراسر دنیا هجوم آورده است...صدها هزار ایرانی در اواخر حکومت ساسانیان و قبل از پیروزی مسلمانان بدست طاعون قلع و قمع شدند،  همین طاعون صدها سال بعد از چین شروع می شود و اروپا و آسیا را درمی نوردد و تخمین زده میشود بین یک سوم تا نصف جمعیت اروپا در اثر ابتلای به طاعون تلف شده باشند. میتوان احساس وحشت مردم آن روزگاران را تصور کرد، مرگ و میر در اثر چیزی که نمیدانستند! اما احساس بدبختی چیز دیگریست که همیشه در قیاس با سایر انسانها به آدم دست می دهد! مغز مقایسه می کند و اصلا ذات مغز کارش مقایسه کردن است! دست خودش نیست! مثلا شما را مقایسه می کند با مردم ژاپن که هم سطح رفاه اجتماعی بسیار بالاتری دارند و هم کرونا را چنان مهار کرده اند که دیگر دغدغه شان مثل من و شما یک ویروس بدچهره نیست! این می شود همان احساس بدبختی که امروز برای خیلیها خیلی آشناست!
ژاپن یکی از متراکم ترین و پیرترین جمعیتهای دنیا را دارد. یعنی همه چیز آماده بود تا  ژاپن یک فاجعه انسانی را تجربه کند اما نتیجه کاملا برعکس می شود! کمتر از ۱۰۰۰ کشته در جمعیتی بزرگتر از ۱۲۰ میلیون! خودشان راز موفقیتشان را"میندو"میدانند!
اما میندو چیست؟
ژاپنی ها، آن الفبایی که ما به زحمت در حال یاد گرفتنش هستیم یعنی* فاصله گذاری اجتماعی* را در ذات فرهنگشان دارند؛ آنها بطور معمول دست نمیدهند و در آغوش نمیگیرند و نمی بوسند. اما این تمام قضیه نیست آنها در رتبه بندیهای جهانی از بالاترین سطح ضریب هوشی برخوردار هستند اما شاید این ضریب هوشی بالاتر ریشه در ادب این مردم داشته باشد، آنها به رسم ادب شنونده های خوبی هستند ، وقتی به دقت گوش دهی، بهتر فرا می گیری! همین شنونده خوب بودن، سبب همه گیر شدن آن رعایتهای بهداشتی میشود که کرونا را سر جایش می نشاند! همان خصوصیتی که ما نداریم و گلوی کادر درمان باید پاره شود تا حداکثر نصف آدمها رعایت کنند.
میندو خصوصیات اخلاقی یک ژاپنی است، همان که یک ملت را از قعر بدبختی بعد از جنگ جهانی به آن اوجی می رساند که همه شاهدش هستیم. میندو یعنی احترام، نظم و سختکوشی و اتحاد. ما حتی حاضر نیستیم یک مدت کوتاه سختی خاموش بودن کولرها در مکانهای عمومی را تحمل کنیم، مگر میشود بدون تحمل سختی تحول ایجاد کرد؟ چه به لحاظ بهداشتی، چه به لحاظ فرهنگی، اجتماعی یا اقتصادی.
خیلیها در شرایط کرونا حتی سختی در خانه ماندن را هم تحمل نکردند، نه آنها که بخاطر یک لقمه نان مجبور بودند از خانه بیرون بروند، آنهایی را میگویم که میهمانیها و پارتیهایشان تعطیل نشد.
وضعیت ما چه خواهد شد؟ آیا کرونا و بحران اقتصادی بکمک همدیگر ما را از پا در خواهند آورد؟
قبلا مفصل توضیح داده ام که بلحاظ علمی کافیست یک مدت کوتاه چرخه انتقال ویروس را متوقف کنیم تا براحتی از شر آن خلاص شویم اما رعایت همین چند نکته ساده در سطح کلان میسر نخواهد شد مگر اینکه نقایص فرهنگیمان را بپذیریم و اصلاح کنیم: ما نه شنونده های خوبی هستیم و نه انسانهای سختکوشی...
اما اگر همین نقایص را برطرف کنیم، هم کرونا را شکست میدهیم و هم از پس بقیه مشکلات برمیاییم.

دکتر فرهاد عمادی

استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.